ابوالقاسم حالت (مترجم، محقق و طنز پرداز)
ابوالقاسم عبدالله فرد، متخلص به حالت، طنز پردازی که به قولی در سال ۱۲۹۸ هجری شمسی در تهران متولد شد.
او سراینده ی اولین سرود ملی ایران بعد از انقلاب با نام پاینده بادا ایران است.
وی پس از اتمام دوره دبیرستان، در شرکت ملی نفت مشغول به کار شد.
شعر طنز را از دوره ی مدرسه شروع کرد.
به مدت ۷ سال مقالاتش در روزنامه ی کیهان چاپ می شد.
به جز مقالات طنز آمیز، آثاری مثل کلیات حالت، دیوان شوخ و خروس لاری را در کارنامه خود دارد.
ابوالقاسم حالت (مترجم، محقق و طنز پرداز)
وی در آثارش، مسایل و واقعیات جامعه را خیلی دقیق، به شکل طنز بیان می کرد.
او زبان های عربی، انگلیسی و فرانسوی را در جوانی آموخت و بیشتر از نصف عمر خود را در سرودن اشعار طنز سپری کرد.
دیوانش شامل قصاید عرفانی و اخلاقی است؛ چنانکه خود می گوید: “هر شعری که هدفی در زمینه ی اخلاق و کمالات انسانی داشته باشد قابل مطالعه است، حتی اگر تکرار گفته های دیگران باشد.”
در سال ۱۳۱۷ با مجله ی طنز توفیق، همکاری می کرد و امضا و نامش را در اشعار به صورت مستعار می نوشت. مثلا امضای هدهد میرزا و اسامی مثل خروس لاری و … .
چون به مسایل دینی علاقه داشت.
هر هفته چند رباعی از کلمات حضرت علی (ع) را ترجمه و در مجله آیین اسلام به چاپ می رسانید.
از جمله اشعار وی، (ای مادر عزیز که جانم فدای تو، قربان مهربانی و لطف و صفای تو را می توان نام برد.)
سرانجام وی در سال ۱۳۷۱ هجری شمسی در سوم آبان ماه بر اثر سکته ی قلبی درگذشت.
او قسمتی از وصیت نامه ی خود را بصورت طنز درآورده:
“بعد مرگم نه به خود زحمت بسیار دهید
نه به من بر سر گور و کفن آزار دهید
وین زبان را که خداوند زبان بازی بود
به فلان هوچی رند از پی گفتار دهید
کله ام که همه عمر پر از گچ بوده است
تحویل علی اصغر گچکار دهید…”