هفت بیمار روانی از مارتین مکدونا (جنایی- کمدی)
واقعیت و خیال در “هفت بیمار روانی” در هم آمیخته شده است. عملکردهایی که در ۷۵ دقیقه ابتدایی فیلم شاهد آن هستیم؛ مثل گفت و گوهای همراه با شوخی، این داستان عامه پسند را به اثر ماندگاری تبدیل کرده است.
مارتی(کالین فارل) فیلمنامه نویسی است که به دنبال نگارش داستانی است با نام هفت بیمار روانی، ولی نمی داند این هفت شخصیت باید چه خصوصیاتی داشته باشند. دوستش بیلی (سم راکول) در این زمینه به او کمک می کند تا این هفت شخصیت را بیابد. بیلی به همراه هانس(کریستوفر واکن) که شخصیتی مذهبی و متعصب است و همسرش دچار سرطان شده و ادامه ی ماجرا.
هفت بیمار روانی از مارتین مکدونا
بازیگرانی همچون “ابی کرونیش”، “سم راکول”، “وودی هارلستون” و “کولین فارل” در این فیلم به ایفای نقش می پردازند.
این فیلم تقریبا تا یک ساعت ابتدایی فیلمی لذت بخش، خنده دار، پرانرژی و دقیق است؛
ولی به طور سریع تنزل پیدا می کند.
می توان حدس زد که نویسنده و کارگردانش مک دونا در ارتباط با پایان دادن فیلم تبحر نداشته،
یا می خواسته فیلمش علاوه بر کمدی بودن شبه دراماتیک نیز باشد؛
که این عملکرد رضایت بخش نبوده و هر چه به پایان فیلم نزدیک می شویم،
عملکرد ضعیفی را از فیلم هفت بیمار روانی شاهد هستیم.
کیفیت این فیلم از حد متوسط بالاتر است؛ ولی تلخی ها و ضعف های فیلم لذت بخش بودن دقایق اولیه ی فیلم را از بین می برد.
در داستانهای دیگران ما شاهد ذهن نویسنده هستیم که با واقعیت های دور و بر آمیخته می شود و مرز بین خیال و واقعیت از بین می رود.
ولی در هفت روانی زیاد این موضوع به چشم نمی خورد.
فیلم تنها می خواهد یکسری بیمار روانی را به نمایش بگذارد که به دلایلی روانشان بیمار شده
و فقط به دنبال جنگ و درگیری هستند.
چه آن فرد بودایی که به خاطر انتقام از آمریکایی هایی که در جنگ ویتنام کلی آدم را نابود کردند،
می خواهد همه را بکشد و چه چارلی رییس گروه خلافکاران؛
که همه چیز سگش است و به خاطر از دست دادن سگش، حاضر است کلی آدم را نابود کند.