عارف قزوینی
عارف قزوینی متولد ۱۲۵۹ هجری شمسی در قزوین است.
او از شاعران و تصنیف سرایان ایرانی دوره ی مشروطه است.
شیوه ی طنز سرایی او را می توان در شعر دلاکیه او جستجو کرد.
پدرش ملا هادی و وکیل بود.
عارف در قزوین آموزش صرف و نحو فارسی و عربی را فرا گرفت.
در خط نویسی شکسته و نستعلیق هم بسیار توانا بود.
در ۱۷ سالگی عاشق دختری شد. پنهانی با او ازدواج کرد و تصنیف ” دیدم صنمی را” در وصف او سرود.
ولی پس از مطلع شدن خانواده ی دختر فشارها زیاد شد و عارف به ناچار آن دختر را طلاق داد و تا آخر عمر هم ازدواج نکرد.
تصنیف های او بیشتر درباره ی زمانه خویش است و تاثیر زیادی در جامعه ی آن روزگار می گذاشت.
عارف اولین کسی است که در ایران کنسرت اجرا کرد.
عارف قزوینی
در سراسر زندگی اش همیشه صراحت داشته و این در تصنیف های اجتماعی و سیاسی او نمایان است.
از آثارش می توان به دیوان اشعار و تصنیف های او اشاره کرد.
تصنیف “گریه را به مستی بهانه کردم” برای انتقاد و اعتراض بیگانگان در کشور سرود
و همین تصنیف باعث شد تا تحت تعقیب قرار گرفته، فرار کند.
سرود ملی مشروطه ی او “از خون جوانان وطن لاله دمیده” هنوز در ذهن ملت ایران باقی است.
او با موج انقلاب مشروطه به سرودن شعر، تصنیف و ترانه پرداخت.
بعضی از شاعران مشروطه مانند عارف شعر طنز مشروطه را با بیانی ساده و عامیانه بیان می کردند.
که آهنگین و معمولا اجتماعی و اعتراضی بود.
آن ها از اشکال جدید و تازه ای در شعر طنز استفاده می کردند.
عارف اواخر عمر خود را در خانه ای اجاره ای با یک پرستار سپری کرد.
سرانجام در سال ۱۳۱۲ هجری شمسی پس از ۱۰ روز بیماری سخت درگذشت.